Ψάχνοντας τα χταπόδια ( μέρος 2ο)

Στο πρώτο μέρος, αναλύσαμε με επιγραμματικό τρόπο, τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των χταποδιών, καθώς και την εποχή που βρίσκουμε τα μεγαλύτερα μεγέθη. Στο παρόν άρθρο, θα δούμε τα σημάδια, τα οποία ‘προδίδουν’ την ύπαρξη των μεγάλων χταποδιών.

Το πρώτο που πρέπει να αναφέρω, είναι πως – εάν δεν ξέρουμε καθόλου μια περιοχή – το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, είναι να βουτήξουμε. Να βουτήξουμε, για να κάνουμε μια έρευνα του βυθού, και φυσικά να ψάξουμε για τα σημάδια που θα αναφερθούν παραπάνω. Το ψάρεμα χταποδιού, είναι ιδιαίτερα ιδιόμορφο, και δεν εξαρτάται από τον εξοπλισμό μας, όπως ισχύει για τα ψάρια. Τα χταπόδια, έχουν συγκεκριμένους τόπους που επισκέπονται κατά την διάρκεια του κύκλου της σύντομης ζωής τους. Για να κάνουμε αποδοτικό αυτό το ψάρεμα, πρέπει να βρούμε τους τόπους αυτούς. Και για να βρούμε αυτούς τους τόπους, πρέπει να αφιερώσουμε πολύ χρόνο στον βυθό. Διαλέγουμε μια μέρα με καλό καιρό, ήρεμα νερά ώστε να έχει διαύγεια ο βυθός, και βουτάμε, ξεκινώντας την έρευνα!

Τι πρέπει όμως να ψάξουμε? Ας δούμε τώρα λεπτομερώς, τα σημάδια, που μαρτυρούν την ύπαρξη των πραγματικά μεγάλων χταποδιών.  Το πρώτο και χαρακτηριστικότερο πράγμα, που μαρτυράει την δραστηριότητα των χταποδιών, είναι τα κοχύλια. Ένας βυθός με διάσπαρτες ανοιγμένες γυαλιστερές, κυδώνια κτλ, δείχνει πως στην περιοχή, κυκλοφορούν χταπόδια. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερα είναι τα κελύφη των οστράκων, τόσο μεγαλύτερα και τα χταπόδια. Την νύχτα, τα χταπόδια συνηθίζουν να βγαίνουν από τα θαλάμια τους και να πηγαίνουν στα αμμουδερά σημεία, σκάβοντας λάκκους στην άμμο, προς εύρεση αυτών των εκλεκτών μεζέδων. Αυτοί οι λάκκοι, είναι το δεύτερο σημάδι το οποίο αναζητούμε. Σε βυθό με εναλλαγές βράχων-άμμου, αν κυκλοφορούν χταπόδια, θα δούμε εμφανώς μεγάλες λακκούβες στην άμμο, και ανοιγμένα όστρακα περιμετρικά ή γενικά γύρω από αυτές. Σε μικρή απόσταση από αυτές, είναι σίγουρο πως φωλιάζουν χταπόδια καλού μεγέθους.

Πέρκες-χάνοι: Ένας βυθός με αισθητά αυξημένη την παρουσία πέρκας και χάνου, είναι σημάδι πως τριγύρω, φωλιάζουν χταπόδια. Οι πέρκες και οι χάνοι, είναι ψάρια που το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, το περνάνε δίπλα στα χταπόδια. Τρέφονται από τα υπολείμματα των τροφών  του χταποδιού ( ψάρια,όστρακα ) και κυκλοφορούν γύρω από τα σημεία που φωλιάζουν. Εμείς οι χταποδάδες, δεν λέμε άλλωστε άδικα, την πέρκα < ρουφιάνα> του χταποδιού. Δεν είναι λίγες η φορές, που έχω βρεί χταπόδι, το οποίο ‘προδόθηκε’ από μια πέρκα, η οποία καθόταν έξω από το θαλάμι του, κοιτώντας επίμονα την είσοδο! Ακριβώς την ίδια συμπεριφορά, παρουσιάζουν και οι χάνοι. Η παρουσία λοιπόν  αυτών των ψαριών στον βυθό που εξετάζουμε, είναι σημαντική!

Bραχοσυστάδες: Από προσωπική εμπειρία, έχω παρατηρήσει, πως τα μεγαλύτερα χταπόδια, επιλέγουν ‘συστάδες’ ή ‘πάγκους’ για να φωλιάσουν. Με τον όρο πάγκο, εννοώ ( εικόνα κάτω) τα βράχια, τα οποία εκτείνονται  κατά μήκος της ακτής, και έχουν την όψη ενός μακρόστενου πάγκου. Μάλιστα, ο προσανατολισμός παίζει μεγάλο ρόλο. Τα χταπόδια, θα επιλέξουν τον νότιο προσανατολισμό, με σκοπό να απορροφούν όσο το δυνατόν περισσότερη θερμότητα από τις ακτίνες του ήλιου. Ως γνωστόν, δεν έχουν την δυνατότητα να παράξουν θερμότητα, ( ψυχρόαιμα ζώα), έτσι, την αναζητούν. Ιδιαίτερη προτίμηση, φαίνεται να δείχνουν σε πάγκους που εφάπτονται με χαλίκι ή χοντρή άμμο, καθώς βρίσκουν εύκολα πέτρες, τις οποίες τοποθετούν έξω από την φωλιά τους.  Ενας τέτοιος βυθός λοιπόν, είναι σίγουρο πως θα κρατάει μεγάλα χταπόδια.

Ρεύματα/κυματισμός: Όπως ανέφερα και στο πρώτο μέρος, τα μεγάλα χταπόδια, είναι τα χταπόδια που μπαίνουν στο τελικό στάδιο της ζωής τους, αυτό της αναπαραγωγής. Αναζητούν λοιπόν νερά ήσυχα, χωρίς ρεύματα ή έντονο κυματισμό, κατά προτίμηση ρηχά. Αυτό το βλέπουμε και χωρίς να βουτήξουμε, παρατηρώντας απλώς την ακτογραμμή. Οι ακτές που δέχονται μεγάλα κύματα ή μεταβολές, έχουν μεγάλο φάρδος, ενώ αν είναι βραχώδεις, θα δούμε την βλάστηση να ξεκινά πολύ ψηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας. Ειδικά αν κοιτάει βόρεια, είναι δηλαδή σκιερή, τότε η πιθανότητα να κρατάει χταπόδια, είναι μάλλον μικρή. Κλειστές ακτές, κολπίσκοι δηλαδή, είναι τα ιδανικά μέρη για τα μεγάλα χταπόδια.

Άλλοι τόποι: Δεν είναι λίγες οι φορές, που μεγάλα χταπόδια, θα μπούνε σε μικρά λιμάνια να φωλιάσουν. Προσωπικά, το μεγαλύτερο χταπόδι, το έχω βγάλει σε λιμανάκι της Χαλκιδικής, μέσα σε ένα παλιό λάστιχο από τρακτέρ! Τα λιμανάκια, προσφέρουν την σιγουριά της ασφάλειας από κύματα, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν άφθονη τροφή από τα ξεψαρίσματα των διχτυων και προστασία από τους ψαράδες. Ή ρήψη ενός πλάνου σε κάποιο λιμανάκι, δεν ήταν ποτέ κακή ιδέα. Απαραίτητα βέβαια εδώ, χρησημοποιούμε αλυσίδα, καθώς τα σκαλώματα είναι δεδομένα ( παλιά δίχτυα/λάστιχα/σαβούρα στον πάτο κτλ ).

Εξίσου δυνατά μέρη, είναι και οι…ψαροταβέρνες! Περιοχές που οι ψαροταβέρνες ‘ακουμπάνε’ θάλασσα, είναι εξαιρετικά δυνατά σημεία. Μονίμως μαλαγρωμένα από τα αποφάγια που πετάνε το βράδυ στη θάλασσα, στην τριγύρω περιοχή βρίσκουν εύκολη τροφή δεκάδες χταπόδια και όχι μόνο.

Καιρός: Το ψάρεμα του χταποδιού, γίνεται πάντα με τον καιρό σε πλήρη ηρεμία και τα νερά όσο ποιο διαυγή γίνεται ( δεδομένης πάντα της περιοχής). Σε δυνατούς καιρούς, τα χταπόδια φωλιάζουν βαθιά στα θαλάμια τους, σφραγίζοντάς τα με πέτρες, έτσι είναι αδύνατον να ψαρευτούν.