Σε αυτή την ενότητα, η οποία θα είναι αφιερωμένη τόσο στο ψάρεμα, όσο και στις καιρικές συνθήκες οι οποίες σχετίζονται με την συμπεριφορά διαφόρων ειδών, θα προσπαθήσω με απλά και κατανοητά λόγια, να σας μεταφέρω την εμπειρία μου και τις όποιες γνώσεις μου, πάνω σε αυτόν τον τομέα. Σ αυτό το άρθρο, θα προσπαθήσω να σας αναλύσω, μερικούς απλούς λόγους, για τους οποίους, – αναφέρομαι κυρίως στους νέους στο χόμπι μας- πρέπει να απελευθερώνουμε τα μικρά σε μέγεθος ψάρια στην θάλασσα!
Τα ψάρια, τουλάχιστον αρκετά είδη από αυτά, είναι ερμαφρόδιτα. Αυτό σημαίνει, πως γεννιούνται αρσενικά, και μόλις φτάσουν σε συγκεκριμένο μέγεθος, γίνονται θηλυκά. Αυτό, η φύση το κάνει, ώστε το ψάρι, να αποκτήσει εμπειρία και γνώστη του βυθού και των απειλών που ελλοχεύουν σε αυτόν ως νεαρό αρσενικό, και εφόσον καταφέρει να επιβιώσει, ώριμο πλέον, να ‘αναλάβει’ την μεγάλη ευθύνη της διαιώνισης του είδους του, μέσα από την γονιμοποίηση! Εμείς λοιπόν, όταν πιάνουμε ένα νεαρό ψάρι ( αρσενικό δηλαδή), στην ουσία, στερούμε από ένα άτομο, να έχει συμβάλλει έστω μία φορά, στην διαιώνιση του είδους. Δηλαδή, να έχει γεννήσει έστω μια φορά. Απελευθερώνοντας λοιπόν ένα νεαρό,μικρό ψάρι, του δίνουμε την δυνατότητα, να συμβάλλει στο να συνεχίσουμε να βλέπουμε στα αγκίστρια μας, ψάρια του ίδιου είδους!
Άνιση…μάχη: Το ψάρεμα, είναι πάνω απ όλα χαλάρωση, και μετά συγκίνηση, όταν καταφέρνεις μετά από μάχη δεξιοτήτων και δύναμης, να βγάλεις τον..’λύκο’ του βυθού στην στεριά. Προσωπικά για μένα, όλη η μαγεία, είναι εκείνες οι στιγμές, που θα δώ το καρούλι – είμαι καρουλάς και ψαροντουφεκάς- να ξεσέρνει από την βαριά πέτρα, θα αρπάξω το νήμα και θα αρχίσει η μάχη. Η μάχη δεξιοτήτων του να κουράσω το ψάρι, η μάχη δύναμης, μέχρι να το φέρω στην αμμουδιά. Αλήθεια, τι συγκίνηση μπορεί να προσφέρει μια μικρή λίγδα? Όλες οι στιγμές που θυμόμαστε και διηγούμαστε, είναι εκείνες οι – μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- μάχες με τα πραγματικά θηρία. Προσωπικά, δεν νιώθω πως ‘ η ψαρομέρα πήγε καλά’ αν με εξοπλισμό πολλών ευρώ, έχω καταφέρει να ξεγελάσω τα μικρά, άπειρα ψαράκια του τόπου.
Φεύγουν τα μικρά…Φεύγουν και τα μεγάλα: Όσο περίεργο και αν ακούγεται, σε έναν τόπο όπου τα μικρά ψάρια του είδους εκλείπουν, πολύ δύσκολα θα συναντήσει κανείς και τα μεγαλύτερα του είδους. Αυτό ισχύει ιδίως για τις αναπαραγωγικές περιόδους των ψαριών. Τα μεγάλα θηλυκά, αναζητούν ρηχοπατιές και σημεία, που μαζεύουν τα νεαρότερα, αρσενικά. Έτσι, αυξάνουν και τις πιθανότητες γονιμοποίησης. Πολλές φορές, ειδικά το Φθινόπωρο, έχω πετύχει μια μεγάλη θηλυκή τσιπούρα, και πίσω της να ακολουθούν 4-5 μικρότερες αρσενικές ‘λίγδες’. Σε έναν τόπο που θα έχουν ψαρευτεί λοιπόν όλα τα αρσενικά ( τα μικρά δηλαδή του είδους), πολύ δύσκολα θα συναντήσουμε και τα μεγάλα θηλυκά. Μάλιστα, καθώς αυτά τα σημεία ‘ τόποι αναπαραγωγής’ είναι γνωστά στις θηλυκές, τα επισκέπτονται κάθε χρόνο. Εαν λοιπόν διαπιστώσουν για 3-4 συνεχόμενες χρονιές πως…”τζάμπα έρχονται” , τότε ο συγκεκριμένος ψαρότοπος, θα κάνει πολύ καιρό να δώσει μεγάλο ψάρι.
Θέμα..Παιδείας! Τι καλύτερο, από το να διασφαλίσουμε εμείς οι ίδιοι, πως και τα παιδιά μας, θα μπορούν να αγαπήσουν την γαλανή, τις συγκινήσεις της και να έχουν και αυτά την ευκαιρία, να ..ματώνουν τα αγκίστρια τους με πραγματικά μεγάλα ψάρια, μαχητές!
